Καθώς είπε σου έχω εμπιστοσύνη, είχε στραφεί επιτέλους προς το μέρος του. Καταραμένη, σκέφτηκε αυτός. Θα έλεγε κανείς ΄τι περνά τις νύχτες της σχεδιάζοντας κάθε της κίνηση. Παρατήρησε την ασημένια αλυσίδα που χανόταν στο λαιμό της άσπρης φανέλας, προς του όγκους που διαγράφονταν κάτω από το ανοιχτό πουκάμισο. Κατέπνιξε, όχι δίχως προσπάθεια, την παρόρμηση να το τραβήξει και να ρίξει μια ματιά.

"Αν δεν χρησιμοποιηθούν ειδικές συσκευές, ένα δύτης δεν μπορεί να φτάσει βαθύτερα από 80 μέτρα" εξήγησε. "Και πάλι, είναι πολύ μεγάλο βάθος. Επιπλέον, αν εργάζεσαι, κουράζεσαι και καταναλώνεις περισσότερο αέρα, όλα περιπλέκονται... Πρέπει επιπλέον να χρησιμοποιήσεις και θαλάμους αποσυμπίεσης".

"Δε θα είναι μεγάλο το βάθος. Τουλάχιστον έτσι πιστεύω"

"Έχεις κάνει ήδη τους υπολογισμούς σου;" 

"Στο μέτρο των δυνατοτήτων μου".

"Σε βλέπω πάντως πολύ σίγουρη".

Ο Κόυ χαμογελούσε. Το έκανε διακριτικά, αλλά δε φάνηκε να της αρέσει αυτό το χαμόγελο. 

"Αν ήμουν πολύ σίγουρη, δε θα σε χρειαζόμουν¨.

Εκείνος τεντώθηκε στην καρέκλα. Η κίνηση έκανε τον Θας να σηκωθεί και να του δώσει δυο στοργικές γλειψιές στο μπράτσο.

"Σ'αυτήν την περίπτωση" εκτίμησε "υπάρχει ως πιθανότητα να κατεβούμε. Αν κι αυτό με τη θέση του πλοίου είναι πάντα σχετικό, ακόμα και με τους σύγχρονους χάρτες και με τα GPS. Δεν είναι εύκολο να βρεις ένα πλοίο, ή ό,τι συνήθως  απομένει από αυτό. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για ένα πλοίο που βυθίστηκε πριν από διόμισι αιώνες... Εξαρτάται από τη φύση του βυθού και από άλλα πολλά πράγματα. Το ξύλο θα έχει πάει κατά διαόλου ή η λάσπη θα έχει καλύψει το κουφάρι του. Είναι και τα ρεύματα, η κακή ορατότητα... "

Η Τάνχερ είχε πιάσει το πακέτο τα τσιγάρα της, περιοριζόταν όμως να το παίζει στα δάχτυλά της. Παρατηρούσε τα χαρακτηριστικά του Ήρωα.

"Εχεις μεγάλη πείρα ως δύτης;" 

"Έχω κάποια. Έχω κάνει μερικά μαθήματα και ένα δυο καλοκαίρια δούλεψα καθαρίζοντας κύτη πλοίων με συρμάτινη βούρτσα και χωρίς να βλέπω πέρα από τη μύτη μου. Στις διακοπές επίσης έβγαζα αμφορείς μαζί με τον Πιλότο".

"Ποιος είναι ο Πιλότο;"

"Ο ιδιοκτήτης του "Carpanta" . Ένας φίλος".

"Τώρα αυτό απαγορεύεται".

"Το να έχεις φίλους;"

"Το να βγάζεις αμφορείς".

Είχε αφήσει το πακέτο και κοιτούσε τον Κόυ. Εκείνος νόμισε πως διέκρινε μια σπίθα ιδιαίτερης προσοχής στα μάτια της. 

"Ούτε τότε επιτρεπόταν" παραδέχτηκε. "Αλλά η παρανομία με συγκινούσε. Και ύστερα, κανένας φύλακας δεν κοιτά το σάκο σου όταν γυρνάς από μια κατάδυση σ'ένα λιμάνι όπου είσαι γνωστός. Λες γεια, σου λέει γεια χαμογελάς και τέλειωσες. Εκείνη την εποχή, απέναντι από την Καρθαγένη, η ακτή ήταν γεμάτη από αρχαία. Εγώ έψαχνα λαιμούς αμφορέων, που είναι πολύ όμορφοι, και δοχεία... Χρησιμοποιούσα μια ρακέτα του πιγκ πογκ για να βγάζω την άμμο που τα κάλυπτε. Κατάφερα να βρω δεκάδες".

"Και τί τα 'κανες όλα αυτά;"

"Τα χάριζα στις φιλενάδες μου".

Δεν ήταν αλήθεια, τουλάχιστον όχι απόλυτα. Όταν έβγαιναν στη στεριά, κουβαλώντας διακριτικά τα λάφυρά τους κάτω από τη μύτη των λιμενικών, τα πουλούσαν σε τουρίστες ή αντικέρ και μοιράζονταν τα κέρδη. Όσο για τις φιλενάδες, η Τάνχερ δε ρώτησε αν ήταν πολλές ή λίγες. Στην πραγματικότητα, ο Κόυ θυμόταν μόνο μία με ιδιαίτερη τρυφερότητα, μιαν Αμερικανίδα, την Εύα, κόρη ενός τεχνικού των διυλιστηρίων της νήσου Εσκομβρέρας. Μια ξανθιά και μαυρισμένη κοπέλα, με λευκά δόντια και γυμνασμένες πλάτες, που μαζί της πέρασε ένα καλοκαίρι όταν ήταν σπουδαστής στη σχολή. Ξεσπούσε σε γέλια με οτιδήποτε, είχε ωραίους γοφούς και ήταν παθιάρα και τρυφερή όταν έκαναν έρωτα σε κολπίσκους κρυμμένους σε απόκρημνες ακτές από μαύρο βράχο, με τη θάλασσα να τους γλείφει τα πόδια, με τα κοκκινωπά δειλινά τα γεμάτα αλάτι και άμμο. Για ένα διάστημα ο Κόυ είχε στα δάχτυλα και στο στόμα του τη γεύση της σάρκας της, αρώματα αλμύρας ιωδίου και νερού που στέγνωνε πάνω σ'ένα δέρμα ζεστό από τις ακτίνες του ήλιου. Φύλαξε επίσης και μια φωτογραφία για κάποια χρόνια: εκείνη μπροστά στη θάλασσα, με το στήθος γυμνό, το δέρμα βρεγμένο και το κεφάλι πίσω, καθώς έπινε κρασί από ένα ασκί, και ανάμεσα στα μικρά, υπεροπτικά στήθη της κύλαγαν ρυάκια σαν από αίμα. Σαν καλή Αμερικανίδα, η ιστορική της μνήμη, μόλις δυο τριών αιώνων, της έθετε εμπόδια στο να αποδεχτεί ότι εκείνο το κομμάτι λάσπης με τα χερούλια που της χάρισε ο Κόυ -ένας κομψός λαιμός αμφορέα λαδιού του πρώτου αιώνα -  βρισκόταν δυο χιλιάδες χρόνια στο βυθό της θάλασσας στης οποίας τις παραλίες είχαν αγαπηθεί εκείνο το καλοκαίρι. 

"Γνωρίζεις λοιπόν καλά αυτά τα νερά" είπε η Τάνχερ.

Δεν ήταν ερώτηση, αλλά μεγαλόφωνη σκέψη. Έδειχνε ικανοποιημένη, κι εκείνος έκανε μιαν αόριστη κίνηση πάνω στο χάρτη. 

"Σε μερικά σημεία ναι. Κυρίως μεταξύ του  ακρωτηρίου Τινιόσο και του ακρωτηρίου Πάλος. Επισκέφτηκα επίσης κανα δυο ναυάγια... Δεν άκουσα όμως ποτέ να μιλάνε για το "Dei Gloria".

"Ούτε εσύ ούτε κανένας άλλος. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που εξηγούν το γιατί. Κατ'αρχάς υπήρχε κάποιο μυστήριο στο πλοίο, όπως αποδεικνύουν τα λίγα στοιχεία που έχουμε από το νεαρό, καθώς και η περίεργη εξαφάνισή του. Επιπλέον η κατάθεση που έδωσε στις ναυτικές αρχές -"

"Αν υποθέσουμε πως είναι αυθεντική..."

"Ας το υποθέσουμε, γιατί δεν έχουμε κάτι άλλο".

"Κι αν δεν είναι;"

Η Τάνχερ σήκωσε τα φρύδια κι ανακάθισε στην καρέκλα αναστενάζοντας. 

"Τότε, εσύ κι εγώ θα έχουμε χάσει το χρόνο μας".

Φαινόταν αίφνης κουρασμένη, σαν η παρατήρησε του Κόυ να την είχε κάνει να δει την πιθανότητα αποτυχίας. Ήταν μόνο για μια στιγμή, που στη διάρκειά της είχε σκύψει μπροστά και κοιτούσε το χάρτη. Μετά ακούμπησε το χέρι στο τραπέζι, πρότεινε το πιγούνι και είπε πως υπήρχαν κι άλλοι λόγοι για τους οποίους δεν είχε αναζητηθεί το πλοίο. Η θέση που έδωσε ο νεαρός τοποθετούσε σε μια θαλάσσια περιοχή δύσκολης πρόσβασης το 1767. Η τεχνική πρόοδος διευκόλυνε αργότερα αυτού του είδους τις καταδύσεις, αλλά το " Dei Gloria" είχε πια θαφτεί μέσα σε φακέλλους και σκόνη και κανείς δεν το ξαναθυμήθηκε.

" Έως ότου εμφανίστηκες εσύ" είπε ο Κόυ. 

"Ακριβώς. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άλλος, ήμουνα όμως εγώ. Βρήκα τα σχετικά έγγραφα και στρώθηκα στη δουλειά. Τί άλλο μπορούσα να κάνω;..."  Άγγιξε, σχεδόν τρυφερά, με τις άκρες των δαχτύλων τον Ήρωα, στο πακέτο με τα τσιγάρα. "Έμοιαζε με αυτό που ονειρευόμουν μερικές φορές όταν ήμουν παιδί. Θάλασσα, θησαυρός... "

" Είπες πως δεν υπάρχουν θησαυροί στη μέση".

"Και είναι αλήθεια. Δεν υπάρχουν. Τουλάχιστον σε ράβδους ασημιού και σε χρυσά νομίσματα. Αλλά η γοητεία παραμένει... Θα σου δείξω κάτι".